हुरहूर………………………………..४

Disclaimer: हि  कथा  निव्वळ  एक  मनोरंजन  म्हणून  वाचावी . सत्याशी ह्या कथेचा   काहीही  संबंध  नाही  !!!!


हुरहूर..............................१






रिक्षावाल्याला  depo जवळ  riksha थांबवायला  सानिग्तली. bye म्हणून ती जशी निघाली तसा त्याने तिचा हात घट्ट पकडला आणि तिला म्हणाला नीट जा पोहोचलीस कि मला काल कर आणि हात सोडला. तसं रिक्षा स्टेशन  च्या दिशेने निघाली.
*************************************************************************************************************
तिने त्याला  bye करायला  हात  हलवला  तसं  तिचा  हात  भिंतीवर  आपटला , ती  हळूच  ओरडली  आई  गं ! बघते  तर  काय  ती  वेडू  स्वताच्या  बेड  वर  पडून  होती  पण  त्याच्या  आठवणीत  ती  इतकी  हरवली  कि  त्याला  बेड  वरूनच  बये  करत  होती , तिचा  bed भिंती  जवळ  असल्याने  हात  भिंतीवर  आपटला  होता. ती  आपला  हात  चोळत  उठली  आणि  भिंतीला  पाठ  टेकवून  बसली. उशीजवळ  charging ला  लावलेला  cell तिने  घेतला  व  त्यावर  MP 3 Player चालू  करून  आपल्या  आवडीची  गझल  लावली. “होटो  से  छुलो  तुम  मेरे  गीत  अमर  कर  दो  बन  जो  मित  मेरे"  आणि  तिने  डोळे  मिटून  डोके  भिंतीला  टेकवून  बसली  होती . हो  तिची  सर्वात  आवडती  गझल  होती. ती  upset  किंवा तिला शांत राहायचे असले ना  कि  हीच  गझल  ऐकायची . 
तसं  पण  तिचा  boyfriend तिला  सोडून  गेल्यापासून  हि  गझल  तर  खूपच  जवळची  बनली  होती.  “आकाश  का  सुनापन  मेरे  तान्हा  मन  मी  पायाल  छान्कती  तुम  आजावो   जीवन  मी ” गझल  तिच्या  लयीत  चालू  होती  पण  तिचे  विचार  मात्र  वेगात  चालू  झाले  होते  ह्या  वेगाबरोबर  ती  दोन  वर्ष  मागे  गेली  होती. इकडे  गझल  चालूच  होती  “जग  ने  छीना  मुझसे  मुझे  जो भी  लागा  प्यारा  सब  जीता  किये  मुझसे  मै  हरदम  हि  हारा.” हे  कडवा  ऐकून  नकळत  पणे  तिच्या  डोळ्यातून  २  अश्रू  गालावर  ओघळले, आज हि त्याच्या आठवणीने तिच्या डोळ्यात पाणी येत होतं, आणि तेव्हाही  किती  रडली  होती  ती  वेडी  ह्याच  bedroom मध्ये  जेव्हा  तो  तिला  सोडून  गेला  होता.  ७  Sept २००८  तिच्या  life मधला  सोनेरी  दिवस  कारण  तो  तिच्या  life मध्ये  आला  होता.  आणि  4 sept २००९  तिच्या  life मधला  कला  दिवस  कारण  त्याने  तिला  सोडून  दिले  होते. किती  प्रेम  करत  होती  ती  त्याच्यावर  ह्याचा  हिशेबच  नव्हतं  आणि  त्याला  त्याची  किंमत  नव्हती, तो  मात्र  त्याच्या  आनंदासाठी  तिला  वापरून  निघून  गेला  होता . तिला  त्याच्या  जाण्याचं दुख  नव्हतं; दुख  होता  ते  त्याच्या  खोटं  बोलण्याच. त्याच्यावर इतका प्रेम होता त्याने काही सांगितले अस्तते तिने ऐकले असते. पण  म्हाताऱ्या  आज्जीच्या  नावावर खोटं, सर्वात  जास्त  संताप  उसळला  होता. त्याच्या  बरोबर  वेळ  कसं  जायचा  ते  कळायचं नाही  आणि  तो  सुडून  गेल्यावर  वेळ  किती  वेळ  गोठून  पडला  होता  तेही  कळलं  नाही. गणपती  ला  गावी  गेला. परत  आल्यानंतर  तिला  अशी  breaking   news दिली  कि  ती  पूर्णच  break झाली  होती , गावी  गेलो  ना  तिकडे  आजी  ने  माझं  लग्न  ठरवलं आहे  आणि  नाही  म्हणू  शकलो नाही  कारण  ते  लोक  माझ्या  आजीचा  सांभाळ  करतात, तू  मला विसरून  जा. पण  तिचा  मन  मात्र  हि  गोस्त  मानायला  तयार  होत  नव्हतं; मोठा  दादा  असताना  लहान  भवाच  कसं  लग्न  ठरवलं? हा  मोठा  प्रश्न  तिला  पडला  होता. तरीही  त्याचा  बोलणं  खरं  मानून  ती  त्याला  समजावत  होती, ह्या  त्रास  मुले  ती  खूप  आजारी  पडली  होती , पण  तो  ऐकून  घ्यायला  तयार  नव्हतं, उलट  त्यानेच  तिला  स्वार्थी  ठरवलं. ती  गप्पं  झाली.
दोन  दिवसांनी  अचानक  तिला  notebook मध्ये  लिहिलेला  त्याच्या  email चा  pwd मिळाला. तो  call तर  नाही  उचलत  at least आपण  जे  mail पाठवतो  ते  तरी  मिळतात  का पाहूया . तिने  त्याचा  email open केला  आणि  तिला  schok बसला  एका  मुलीचा  mail होता  “I LOVE YOU” म्हणून . तिने  त्याचा  सगळा  mail box check केला. त्याच्या  Chat history मध्ये  तिला  त्याने  त्या  मुलीबरोबर  chat केलेले  वाचले  आणि  तिच्या  पाया  खालची  जमीन  सरकली , गेली  ६  months त्याचे  दुसर्या  मुलीबरोबर  प्रेम  होते  आणि  हा  तिला  अंधारात  ठेवून  फक्त  वापरत  होता. तिने त्याला आपले सर्वस्व मानले होते आणि त्याने असे केले. तिला  आपली  सगळी  शक्ती  संपून  गेल्यासारखे  वाटले. ज्या  प्रेमाच्या  विश्वासावर  त्याला  परत  आणायचे  स्वप्नं  बघत  होती, ते  त्याच्या  लेखी  प्रेमच  नव्हते. ती  पूर्णपणे  खचून  गेली  होती, तिने  त्याच्या  मित्रामार्फत  फक्त  निरोप  पाठवला  होता, “त्याला  म्हणव  खरं  सांगून  बघायचं  मी  त्यःच्या  कडे  मान  वळवून  बघितले  नसते.” तिने  कसे  बसे  स्वताला  सावरले  आणि  आपल्या  बेस्ट  Friend ला  call लावला  होता. Best Friend चा  आवाज  ऐकून  तिच्या  अश्रूंचा  बांध  फुटला. Best Friend शी  बोलल्यावर  जरी  तिला  बरे  वाटले  असले  तरी  ह्या  shock मधून  normal व्हायला  तिला  ६  months लागले  होते. दिवसभर  स्वताला  कामात  गुंतवून  ठेवायची  आणि  रात्री  डोळे  मितायची  भीती  वाटायची  कारण  डोळे  मिटले  कि  त्यःच्या  आठवणी  डोळ्यासमोर  फेर  धरून  नाचायच्या. रात्र  – रात्र  तिने  रडत  जागून  काढल्या  होत्या. तिला  कसल्या  संवेदनाच  उरल्या  नव्हत्या  एक  यंत्रवत  तिची  life चालू  होती. पण  हळू - हळू  ती  normal होत  होती. Normal म्हणजे  हळूहळू  तिचा  रात्रीचा  जागरण  सुटत  होता. रात्री  गपचूप  झोपून  सकाळी  वेळेवर  office ला  जाण्या  इतकी  ती  normal झाली  होती. ह्याचा  सर्वात  मोठं  कारण  होतं  तिचा  Best Friend ह्या  घटनेला  वर्ष  उलटून  गेला  होतं. तिने  प्रेम  हा  शब्द   आपल्या  dictionary मधून  काढून  टाकला  होतं. वरून  ती  जरी  tuff वाटत  असली  तरी  आतून  खूप  हळवी  झाली  होती. ती  tichya  Best Friend च्या  विश्वासावर  भक्कम  उभी  होती  आणि  best friend ने  पण  मैत्रीचे  वचन  नं  मोडता  तो  तिचा  आधारस्तंभ  बनला  होता.
कानात  कसलातरी  आवाज  झाला  ती  तंद्रीतून  भंवर  आली  check   केले  काय  वाजले  तर  SMS आला  होता. तो  पर्यंत  तिची  गझल  संपून  दुसरे  गाणे  पण  संपत  आले  होते. Jab we Met मधले गाणे चालू होते. “ आओगे  जाब  तुम  सजना  अंगना  फुल  खिलेंगे  बरसेगा  सावन, बरसेगा सावन   दो  दिल  ऐसे  मिलेंगे ” कसलं  काय  सावन  तर  बरसला  होता  पण  ना  दोन  दिलांचा  मेल  झाला  होता  ना  अंगणात  फुले  उमलली  होती. ती  वर्तमानात  परत  येत  नाही तर  तो  परत  तिला  आठवला. किती  वेगळा  होता  तो  तिच्या  ex-boyfriend पेक्षा , तसं  तिच्या  अश्रू  ओघालेल्या  चेहऱ्यावर  एक स्मित  रेषा  उमटली. तो  तिला  आवडला  होता  आणि  त्याही  पेक्षा   तिला  आवडलं  होता  ते  त्याचे  खरे  बोलणे . खरा  तर  मागच्या  घटने  पासून  खोटं  बोलणार्यांचा  तिला  तिरस्काराच  वाटत  असे. तिच्या  player वर  पुढचे  गाणे  चालू  झाले  होते. “ O रे  मानवा  तू  तो  बावरा  है|  तू  हि  जाणे  तू  क्या  सोचता  है |” आणि  हे  खरं  पण  होतं. तिच्या  डोळ्यासमोर  पहिल्या  भेटीनंतर  चे  दिवस  फेर  धरू  लागले  होते. शनिवारी  भेट  झाल्यावर. घरी  पोहोचली  कि  नाही, इतकाच   काय  तो  संवाद  झाला  होता, आणि  रविवारी  फारसा  बोलणं  होऊ  शकला  नाही. त्यामुळे  सोमवारची  ओढ  लागली  होती.
तिला  जसा  तो  आवडला  होता  तशी   ती  पण  त्याला  भावली  होती, म्हणून  सोमवारी  office ला आल्यावर  त्याने  gtalk sign in केला  त्याला  ती  OL दिसली  लगेच  त्याने  तिला  ping केला. किती आतुरतेने बोलत होता तो तिच्याशी, ती आजारी  असल्याचे कळल्यावर तिला ओरडला होता. डॉक्टर कडे जा म्हणून force केला होता. असाच  बोलताना  त्यांचा  विषय  निघाला  तेव्हा  त्याने  तिला  स्नागीतले  कि  त्याचं  एका  मुलीवर  प्रेम  आहे  पण  त्या  मुलीचा प्रेमावरच  विश्वास  नाही  काय  करू त्यात प्रोब्लेम कि तो तिच्याबरोबर लग्न करू  शकत नव्हता पण ती मुलगी मनापासून आवडली आहे काय करू वगैरे  तिला  हे  माहीतच  नव्हता  कि  तो  तिच्या  बद्दल  बोलतोय . ती  पण  त्याला  समजवत होती कि सांगून टाक त्या मुलीला आणि तुझा प्रोब्लेम पण सांग नक्की समजून घेईल. शेवटी  ती  संध्याकाळी  त्याच्या  रागावण्यामुळे  Doctor कडे  जाऊन  आली  तेव्हा  त्याने  तिला  call वर  सांगितले  कि  "I Love You" तिच्या  कानात  ते  शब्द  तेव्हा  तापलेल्या  शीश्याचा  रस  ओतावा  असे  पडले. तिने कसे बसे स्वताला सावरून त्याला सांगितले मला तुला काही सांगायचे  आहे. मी तुला उद्या सांगते.
तो: काय सांगणार आहेस?
ती: थांब बॉम्ब फोडते डोक्यावर
तो: मला पण काही सांगायचे आहे. मी पण बॉम्ब फोडणार आहे.
ती: ठीक आहे. 
असं म्हणून जरी तिने call cut  केला असलं तरी मनात वादळ उठले होते. तिला तोंडाने सांगायची हिम्मत नव्हती म्हणून तिने तिचा past mail मध्ये लिहून पाठवला. आणि त्याला बोलली मला काही कळत नाही पण मला तू आवडलास. i don't know  हे प्रेम आहे कि नाही. त्यावर त्याला काय बोलू हे tension आलं होतं हिला कसं सांगू चिडली तर एक मैत्रीण पण गमावून बसायचो. तरी हि त्याने सांगायचे ठरवले. कारण तिने हिम्मत करून खरं बोलली होती. 
तो: सोना तुला म्हटलं होतं ना कि मी प्रेम करतो पण लग्न करू शकत नाही तुला कारण ऐकायचा आहे का ?
ती: हो सांग ना plz
तो: I  have Girlfriend and i m committed with her 

क्रमश: 
~●๋•ηινє∂ιтα ραтιℓ ●๋• 
▐ ■ αттιтυ∂є ιѕ α ℓιттℓє тнιηg тнαт мαкєѕ α вιg ∂郃єяєη¢є■▐

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

चकवा-चांदणं..... एक वनोपनिषद

पर्यावरण संवर्धन...................

नमन नटवरा!!!!!!!!!!!